Сите го сакаат Партизанот, тој херој накитен со ордени и опсипан со илјада конфети. Видете му ја насмевката, слушнете му го златниот збор, почувствувајте ја топлината на неговата ѕвезда водилка – човек како него се раѓа еднаш во сто сатурнови револуции. Не е нималку чудно тоа што Кловнот така му се клања, тоа што Џуџето од него се плаши, тоа што кога тој застанува на влезот од Допелгангер, цел циркус застанува со работата и со усните посегнува по прстенот на неговата дланка.

Да, одамна заврши таа војна, и да, цветот на светот денес е само испукана лијана, но со такви дела зад себе, човек никогаш не смее да биде помалку од бог. Колку греши секој што и за миг ќе погледне косо кон неговите бели заби – тој гниел во февруарска кал за нас, тој убивал за нас и бил убиван за нас, се хранел со шрапнели и измислувал нови изуми за нас, тој градел патишта, пруги и статуи за нас, да не претераме, но може слободно да се каже дека тој го живеел својот живот за нас и само за нас. А погледнете – делува неуморно кака вчера да е роден!

Всушност, ако постои еден единствен човек што може да го загрози местото на Кловнот под циркускиот кров, тогаш тоа е Партизанот. Ако Партизанот некогаш нареди збор против Кловнот, нема човек во Допелгангер што без секунда размислување ќе се фрли против маскираниот; оние што се искрени кон себе, би дошепнале дека вработените само на тој збор и чекаат. Но, Партизанот се уште не му се спротивставил на Кловнот – со секоја нова претстава на циркусот тој само делува се понасмеано и понасмеано, како Кловнот и навистина да е смешен. Можеби затоа Мудрите Јарци изјавија дека се сомневаат во идентитетот на Партизанот оној ден пред да исчезнат... (а можеби затоа јарците и исчезнаа?)