Се шеткараат низ елементарно Скопје: женски ликови, стикови и сенки. Мелодијата на нивниот забрзан од се разлепува врз Атлас како мрежа од пијан пајак. Некогаш бесцелно, некогаш во налет на болка или злоба, патиките и штиклите удираат во земја, кршејќи ја музиката во милијарда светла. Тогаш, пред нас се открива искрениот предавник од нивното огледало...