Л.Ј: Да, се родил еднаш одамна Брус Ли, и тоа баш кога во Хонг Конг жарел и палел оној Брус Ли, и си рекол, „Кога ќе пораснам, сакам да бидам како него.“ Селото, секако, немало сфаќање за овие негови желби (всушност, селото немало ама баш ништо, но за тоа не смеат да се обвинуваат господата во партијата) по што малиот Брус Ли посакал да се пресели во Големиот Град. Преселбата била се само не лесна, што со неколкуте тигрести змееви што му се испречиле по пат, што со племето нинџи човекојадци што ставиле потерница по неговата глава. (кикотење, се слуша: Удри Брус Ли!) Конечно, од една во друга борба, од едно до друго работно место, Брус Ли станал камен човек и партијата го посакала за себе. „Ако го впрегнеме овега, далеку ќе доораме“, горд на својата земја, изјавил еден висок функционер. И вистина, со Брус Ли место коњ, нивите се средиле, се изградиле патишта, дошле инвестиции, девојките почнале да се шминкаат, атомските бомби светнале... Додека да зинеш, Брус Ли пораснал да биде како Брус Ли. Од ситен селанец до главен фраер...
Д.Ј.: Па, речиси главен фраер, во секој случај. Не можеш да кажеш дека вози крај Каубоецот, нели?
Л.Ј.: Касни со поаѓањето, а деновиве и активно го успоруваат. Вчера, дали за виц, дали сериозно, Каубоецот сред муабет му извади пиштол на Брус и го држеше така на нишан некои 5 минути. Требаше да ги видиш. Каубоецот, полн со самодоверба, зборува за лековитоста на големото Американско Црно Море и каска кон сонцето, а другиот стои на трамболина и мирно молчи, го чека моментот кога ќе забие стапало во лицето на својот соговорник... (се слуша: Абе кога ќе завршат овие?)
Д.Ј.: Знаеш ли дека Брус Ли има инвестирано прилично во развој на пазарот за клонирање? Би помислил дека сака да направи армија свои дупликати со кои би го убил Господ, но јас мислам дека тој само има нос за бизнис. Носиште, всушност. Архитектура, автомобилска индустрија, ретко да има област во која нема инвестирано. Мислам дека негови отпечатоци ќе најдеш и по цел Шензу... Одвреме-навреме, тогаш кога нема да можеш да го видиш во радиус на Каубоецот, тој ќе се пресоблече набрзина во нешто посвечено, ќе тркне до некој бал во чест на тоа-и-тоа, ќе ги покаже своите танчерски вештини, ќе фрли алигатор врз некого, и за крај, победнички ќе се насмее (со своите суперсјајни Крелм заби, секако). Те потсетува тоа на некого?
Л.Ј.: На Партизанот, но не одиме натаму засега... Да му се повосхитуваме уште малку на големиот Брус – да ни расте голем и убав и да ни прости за сите глупости на Кловнот (сепак, и самиот вели, „Ништо не е трошење на време ако мудро го искористиме стекнатото искуство“). Живели во негово име... (шепот)
Д.Ј: Да, живели... Кога сме кај Кловнот: вчера по претставата, тој отишол кај Гатачката. Сакал да види дали ќе продолжиме да дрдориме за Допелгангер и нештата што се одвиваат во него (се кладам дека приказната за врескачите малку го опушти, тамам за она што следи)... Туку, Гатачката му кажала нешто сосема друго. Ладнокрвна каква што е, плеснала неколку пати над куглата, прошептела пар унгарски зборови и оп, видела дека преку ноќ ќе му пораснат уште две глави. Кловнот прво се вкочанил, па почнал да мафта со прстот, „За тебе само октопод, госпоѓице, да ти ги јаде мачките по куќа!“ Си отишол Кловнот дома, нафрлил ноќна маска преку лице, прочитал пар страни од Циркуски вести, и на крај, легнал во кревет со две пушки вперени кон неговите рамења. (смеа во публиката)
Л.Ј.: Гатачката лично ни го кажа сево ова, а таа секогаш-секогаш кажува вистина, освен кога Кловнот ја моли за услуга. Што и да ви каже некој од циркузантите за неа, и каква лакомо свирепа шега да ви спуштат во уши, Гатачката е срце: ако сте добри со неа, таа ќе биде прекрасна со вас. Замислете си го тоа, вие ја сретнувате, и таа знае се какви лоши работи ќе направите или ќе ви направат во животот (затоа што секој прави по нешто лошо, никој не е Чак Норис), но место да ве осуди однапред, како што многу други видовити обично прават, таа останува фер и ви враќа реципрочно за се.
Д.Ј.: Пред да дојдеме во оваа земја, во овој град, се улогоривме за два дена во една борова шума. На крајот од вториот ден, Кловнот не седна сите, речиси цел Допелгангер, околу шаторчето на Гатачката, да видиме дека „Се ќе биде суперишка по патот со сонцето“... И седнавме... Беше студеникава летна вечер нешто пред полноќ; ѕвездите блештеа толку силно, што мислиш очи ќе ти извадат, иако во близина имаше логорски оган што нормално би требало да ги крие од нас. Децата од Гума, секако, не можеа да се додржат во место – претходниот ден го имаа откриено Паоло Куељо и сега на сите им збореа дека како ликови од „Алхемичарот“ ние тргнуваме на едно патешествие кое само ќе не заврти во круг. За момент беа и слатки, речиси вистински дечиња, така топло насмеани во лицето на логорскиот оган. Мечката, од друга страна, дремеше со отворени очи; ни кажа подоцна дека сонувала за некоја земја прекриена целосно со снег и карирани шубари и дека во таа земја таа – некогаш обична циркуска мечка – стоела силно и исправено над сите граѓани, вистинска снежна кралица. Веднаш до заспаната Мечка, Џуџето местеше жила на чаталот од баобаб што му го пратило џуџе од некој друг циркус... И така натаму, да не ги редам по ред од Камшикарот и Расипаната Судијка до Двоглавиот Јаким и Марула Помпиду. Тогаш, на неколку секунди пред Гатачката да излезе од нејзиниот транс, се слушна страшен гром од одаите на Допелгангер, и наеднаш, огнот се изгаси... (шепот во публиката)
Л.Ј.: „Да не писнал никој“, свика Гатачката, „Мермерните богови зборуваат.“ Децата мртви ладни, веднаш свикаа, „А да им кажеш да ни го запалат огнот? Прст пред око не се гледа.“ (кикотење, се слуша: Е доста ми е, одам да запалам цигара...)
Д.Ј.: Огнот веднаш се распали и посилно од претходно. Децата се стеснаа заедно пред розевите чевли на Кловнот кој, од друга страна, само погледна на саатот и зевна. На Гатачката како да и светнаа очите кога почна, „Мермерните богови велат, патот пред вас ве влече нагоре, ве понесува во спирала. На крајот ќе ви се чини дека сте свртиле во круг, но положбата нема да ви биде иста затоа што вие ќе бидете сите до еден значително променети, ваши сопствени двојници – огледалци! Секако, на Допелгангер не му се допаѓа таквата промена; тој си сака еквилибриум, и бара да му се принесе жртва, не премногу блага, не премногу солена, за да допушти било какво изместување на вашите темели. Ако не се послуша гласот на Допелгангер, ѕвездите од небесниот свод, сите до една, ќе се срушат врз вас и дури тогаш ќе ви покажат што значи вечна болка без надеж за било каква промена. Оваа мизерија за која сега плачете и кукате не е ништо поголема од онаа на вашата публика додека ве гледа вас. Тоа е се што Мермерните богови имаа да кажат.“
Л.Ј.: Настана тишина. Камшикарот се сврте полека кон нас и шепна, „Абе вие сфативте што сака да каже бабава?“ Кловнот уште еднаш погледна на саатот и незаинтересирано и свика, „Што? Мермерните богови викаат дека сме до толку лоши, што нашата публика пати? Ма нека се носат у Тринидад и Тобаго...“ Кога го видоа така засилен, децата веднаш се исправија пред него и им свикаа на сите околу во знак на поддршка. Гатачката само проц’цка, „Тоа е се што имам да ви кажам, вие сакајте слушајте, сакате не. Како и да е, мрш од пред мојот шатор, сакам да се наспијам на раат.“
Д.Ј.: Но, не сите го откачија предвидувањето на Гатачката како шугава навреда. Ако веќе мора да му се принесе жртва на Допелгангер, нека биде! Сепак, Гатачката не лаже. Но, што би била жртвата во тој случај... или уште пострашно: кој? Овците што се преправаат во јарци? И понатаму, кога да се принесе жртвата? Ако вчера и завчера тоа не го направиле, што останува за денес или за следните денови?
Л.Ј.: Блеее... Нешто ми кажува дека ова не е прв пат да се жртвува нешто за Допелгангер... Бле... Дали ќе паднеме или ќе не бутнат?
